Pamiątki po DOOM-ie, cz. 3 - japońska edycja DOOM-a 64

DOOM ma na karku już ponad ćwierć wieku historii, a jego wpływ na popkulturę nie ogranicza się tylko do gier. My odszukujemy dziwaczne, interesujące, a czasem absolutnie unikatowe artefakty, które pomogły ukształtować serię DOOM taką, jaką pozostaje ona do dziś!

Oficjalna japońska premiera DOOM-a 64

Choć dziedzictwo Nintendo 64 związane jest zwykle z takimi postaciami jak Mario i Link, następca SNES-a był też domem dla kultowych - choć nieco mniej milusińskich - postaci ze świata gier wideo, takich jak rycerz piekieł czy cacodemon. A to wszystko za sprawą DOOM-a 64, wydanego w roku 1997.

Wyprodukowany przez Midway Games pod nadzorem id Software, DOOM 64 nie był portem klasycznego DOOM-a z roku 1993 tylko oryginalną grą, opartą o zaawansowany silnik DOOM-a II. Pojawiali się w nim nowi wrogowie, tekstury i uzbrojenie. DOOM 64 wprowadzał także zaplanowane wydarzenia, które radykalnie zmieniały obszary. Były pułapki z drutami-potykaczami, wystrzeliwujące strzałki czy naprowadzające się kule ognia oraz wrogowie, który pojawiali się znienacka. Gra zawierała też efekty odrzutu podczas strzelania z broni - na przykład po odpaleniu rakiety nasza postać cofała się o kilka centymetrów.

Pudełkowa kopia japońskiej edycji DOOM-a 64 odróżnia się od amerykańskiego odpowiednika trzema szczegółami i nie chodzi tylko o inny język. Po pierwsze, japońskie pudełka gier na Nintendo 64 tradycyjnie zawierały grafiki poziome, a nie pionowe, do których przyzwyczajeni byli gracze w systemie NTSC (obrazek poniżej). Po drugie, demoniczny artefakt z pudełka został zastąpiony czarnym tłem.

I po trzecie, i najważniejsze, japońskie kopie DOOM-a 64 są różne jeśli chodzi o zawartość samej gry. Jasność jest domyślnie ustawiona na znacznie większą w porównaniu z wersją USA, a krew gromionych demonów nie jest czerwona tylko zielona. Choć wyższa domyślna jasność zastosowana została także w wersji PAL DOOM-a 64, japoński kartridż jest jedynym, który zawiera zieloną krew.